Erguerémo-la espranza sobre ista terra escura como quen ergue un facho nunha noite sin lúa. Marcharemos cinguidos polos duros segredos dunha patria soñada á que non voltaremos. Non sabrán o camiño que pra entón colleremos. Longos ríos de brétema longos mares de tempo. Tripulantes insomnes, na libertá creemos. Viva, viva, decimos aos que están no […]Read Post ›

Tenho tanto sentimento que é frequente persuadir-me de que son sentimental, Mas reconheço ao medir-me que tudo isto é pensamento. Que nao sentí afinal temos todos que vivemos, uma vida que é vivida e outra que é pensada, e a única vida que temos é esa que é dividida. entre a verdadeira e a errada. […]Read Post ›

O pasado 31 de marzo faleceu  Xosé Luis Franco Grande, académico da Real Academia Galega, que entre outras cousas elaborou o primeiro diccionario da Lingua  galega. Para recordalo, que mellor que escribir eiquí un dos seus poemas   Navego pola estrela dos meus soños e sin sair de min eu vou moi lonxe, sempre cara […]Read Post ›

Ben sei que teño una cita coa morte e que nalgures me espreita apouchada, certa de que eu chegarei á hora dada sin me anoxar nin perder o meu porte.   E anque xa pouco nin moito me importe eu serei dócil á súa chamada; xuntos os dous entraremos na nada, xuntos tamén si me […]Read Post ›

Rebumbio de “matracas” e cornetas nas rúas onde a xente  atoleirada relouca desfacéndose en piruetas que fan soltar sonora carcaxada. En coches, automóviles e carretas desfía multitude abigarrada: colores, trapos, cintas e caretas; todo é falsa alegría, disfrazada. Mentras n-a rúa a multitú desfía un fogar chora, de crespons cuberto, da Parca, o golpe de […]Read Post ›

Do cantábrico mar, n-un regaciño, feito entre cons, de escintilante área, bicada pol-a escuma da marea i ao barudo agarimo do corpiño. cal somida n-un soño manseliño repousa entre un cendal de paz, serea, mentres a meiga tradición pasea sobre o polvo da lenda e do camino. Viva a Fe no santuario milagreiro, a grave, […]Read Post ›

-Teño tres pitas brancas E un galo negro, Que han de poñer bos ovos, Andando o tempo. I hei de vendelos caros Polo Xaneiro; I hei de xunta-los cartos Para un mantelo; I heino de levar posto No casamento; I hei… – Pois mira, Marica, Vai por un neto Que antramentas non quitas Eses cerellos, […]Read Post ›

Este é un poeta novo, máis ou menos, naceu en 1962,   atopeime coa súa obra de casualidade e líno.  Esta é unha pequena mostra do seu facer. Abrir os ganglios das palabras como quen abre relampos montesíos que son mapoulas de mármore, saurios golpeados polo buril do tempo. Peneirar os rubís solidarios que nacen […]Read Post ›

Miguel Hernández, en el 76 aniversario de su muerte, algo para recordar. Dos especies de manos se enfrentan en la vida, brotan del corazón, irrumpen por los brazos, saltan, y desembocan sobre la luz herida a golpes, a zarpazos. La mano es la herramienta del alma, su mensaje, y el cuerpo tiene en ella su […]Read Post ›

En un momento de insomnio, o tal vez también influenciada por los últimos  acontecimientos tristes que hemos vivido, de pronto, se me vino a la mente, un poema que en mis tiempos de ávida lectora de Bécquer casi me sabía de memoria, era la rima LXXIII del mencionado autor.   Cerraron sus ojos que aún tenía […]Read Post ›

Cara de luna, cromosoma maldito, bendito amor. Grupo 1

Vivo vergel, los pájaros,  alegres, vida feliz. Silvia Larrosa

  Vivo remanso, De cristalinas aguas, Claro azul. Silvia Larrosa

O cuco, cuco cuqueiro O cuco, cuco cucón Madrugón e cantareiro! Cantareiro e madrugón! Óese pola carballeira o vello cuco souril ao nacer a Primaveira entre o Marzo e o Abril: O vello cuco, cucou e moito máis cucará! O cuco non me capou e nunca me capará! Polas mañás ven cediño o cuco canta:”cú […]Read Post ›

Teño mentiras amarradas á traquea por iso cuspo en intentos de anorexia. Teño unha bala porxectada no peito e bótasme sal mna ferida aberta. Teño medo de que non saibas coser con teas de viúva negra o meu corpo. Teño o embigo medrado de medo para alugarte mellor, se ves de roxo. Teño cogomelos do […]Read Post ›

Esta rima como todas las demás de Becquer me han impactado en mi juventud. Los suspiros son aire y van al aire. Las lágrimas son agua y van al mar. Dime, mujer, cuando el amor se olvida, ¿sabes tú adónde va? Os suspiros são ar e vão ao ar! As lágrimas são água e vão […]Read Post ›

Quixera ser muiñeiro pra me enfoular de fariña. ¡Levaría branca a pucha, non cobraría a maquía! Eu quixera ser ferreiro e o ferro ardente forxar. ¡Con un martelo na man petaría sen parar! Quixera ser maruñeiro, mariñeiro e pescador: ¡tería un barco veleiro e unha dorna con motor! Quixera ser fogueteiro e, nas festas patronais, […]Read Post ›