Muy cerca de mi ocaso, yo te bendigo, vida,
porque nunca me diste ni esperanza fallida,
ni trabajos injustos, ni pena inmerecida;
porque veo al final de mi rudo camino
que yo fui el arquitecto de mi propio destino;
que si extraje las mieles o la hiel de las cosas,
fue porque en ellas puse hiel o mieles sabrosas:
cuando planté rosales, coseché siempre rosas.
…Cierto, a mis lozanías va a seguir el invierno:
¡mas tú no me dijiste que mayo fuese eterno!
Hallé sin duda largas las noches de mis penas;
mas no me prometiste tan sólo noches buenas;
y en cambio tuve algunas santamente serenas…
Amé, fui amado, el sol acarició mi faz.
¡Vida, nada me debes! ¡Vida, estamos en paz!
Finou en Montevideo no 1919, aos 48 anos, representando ao seu país nun congreso. O seu cadavre foi escoltado por barcos arxentinos, cubanos, venezolanos e brasileiros ata México onde foi enterrado con todos os honores, despois dunha curta pero azarosa vida.
Este poema entre melancólico e desapaixoado paréceme unha mirada obxectiva da vida en xeral, ou de moitas vidas.
Sentindo a morte (ocaso),bendiz a vida que teve e por si escolhida (pois eu fui o arquitecto do meu próprio destino).
GústameGústame
O seu tributo à vida que viveu e em paz consigo próprio. Muito bonito.
GústameLiked by 1 person